„Prorok pocieszyciel” – taki jest punkt dojścia  w rozważaniach o Jeremiaszu.
Oto Jeremiasz:
- stał się człowiekiem Słowa;
- cierpiał z powodu słabości Słowa;
- poddany oczyszczeniu i kuszeniu;
- niesie pocieszenie, niesie radość i wsparcie;
- zapowiada ewangelię nowego przymierza / 30- 33/.

I. Gest pocieszenia > Jr 32– to długi i piękny rozdział, smakuję te słowa -  to wyjątkowa synteza całego proroctwa.
Jeremiasz kupuje pole przez swego sekretarza Barucha, w momencie kiedy toczy się wojna. On sam jest w więzieniu i padają słowa, które wydają się absurdalne, gdyż nieprzyjaciel okupuje również to pole> Jr 32,9-12 oraz następuje wyjaśnienie gestu kupna tego właśnie pola > Jr 32,13-15. Interesujący i zasługujący na uwagę jest zwyczaj przechowywania ważnych dokumentów w naczyniach z terakoty, w glinianych stągwiach i amforach; dzięki czemu mogliśmy odkryć manuskrypty z Qumran.
Dokument kupna pola i dar pocieszenia:
- gest proroczy, którego potwierdzenia już nie doczeka, ponieważ dokona się on w przyszłości, ziemia przeznaczona do zniszczenia doczeka się powrotu do życia;
- gest zakupu jest pełen nadziei i zachętą dla ludzi, by zarzucili swą kotwicę w przyszłość i spojrzeli w nią z wiarą, ponieważ należy ona do Boga. Nie wszystko jest stracone!

II. Słowa pocieszenia > Jr 30-31.
Skupiam się na wyjątkowym fragmencie księgi > Jr 31, 31- 34 Stary Testament osiąga szczyt swego orędzia i przemawia z wielką mocą. Nowy Testament przyjął je i chrześcijanie uczyli się je na pamięć >Hbr 8,8-12. Powtarzam je codziennie w Eucharystii. Oto są cztery właściwości nowego przymierza:
> Pan wypisze swe prawo w naszych sercach, będzie naprawdę naszym Bogiem, a my będziemy jego ludem, nie będziemy się już wzajemnie pouczać, ponieważ wszyscy poznamy Pana. On przebaczy nam nasze winy, nie będzie wspominał o naszych winach i naszych grzechach. Stary Testament – Przymierze – Góra Synaj
> „Będę im Bogiem, oni zaś będą mi narodem”. Nowy testament – Ewangelia Jana 
> „Będziecie trwać we mnie, a Ja w was… będziecie trwać w mojej miłości”. Prorok Jeremiasz – Przymierze wewnętrzne
> „…wypiszę je w ich sercach” – głęboka intuicja proroka o nowym przymierzu > 31,31-34!

III. Geneza pocieszenia > Jr30-31
Trzy etapy:
1. Czas Radości.
2. Czas klęski.
3. Czas poszerzania horyzontów.

W pierwszym etapie dominuje euforia, radość, entuzjazm wiary > Jr 31, 5-6.
Później przychodzą porażki, proroctwo się nie spełnia, nadzieja co do przyszłości jest tragiczna, następuje upadek religijności, powrót bałwochwalstwa i tym samym zawiedzenie i zagubienie. Po upadku Jerozolimy /598 rok przed Chrystusem/, wtedy nadzieja Jeremiasza się oczyszcza i pogłębia. Wreszcie w zmartwieniach, w bólach, w cierpieniu, rozpoczyna się prawdziwy okres nadziei. Zawierz całkowicie, by wykonać polecenia Pana – Słowa. Krzyk Jeremiasza staje się ewangelią w najbardziej prawdziwym sensie, jest wezwaniem do wiary: nawrócicie się i uwierzcie w ewangelię wnętrza serca – Bóg zapisuje serce! Pan ukształtował swego proroka, każąc mu pokonać drogę pełną rozczarowań i mrocznych chwil po to, oczyścił on swą wiarę. Pozwolił mu osiągnąć głębie mroku, które mnie poruszają i wyznacza horyzonty mojej nadziei.
Ewangelia Jeremiasza osiąga swój ostateczny sens mesjanistyczny i może być podjęta przez przyszłe pokolenia, przez samego Jezusa
> Łk 22,20;
> 2Kor 3,6.

IV. Moja posługa pocieszenia. Historia Pawła Apostoła
Teksty do medytacji:
> Dzieje Apostolskie;
> Listy;
> Wizje kosmiczne i teologiczne:
 - List do Efezjan;
 - List do Filipian;
 - List do Kolosan.
 Spoglądam na życie Pawła, neofita pełen entuzjazmu – doznaje upokorzeń i prób wiary. Żyje na wygnaniu, odepchnięty, bezużyteczny, milczy i bardzo cierpi, nie może się pogodzić z takim traktowaniem. Doświadcza pocieszenia w postawie Barnaby i w głoszeniu kerygmatu – Ewangelii Jezusa Chrystusa. Pisze doktrynę teologiczną:
- List do Tesaloniczan;
- List do Galatów;
- List do Rzymian.
 Na końcu doświadczy prześladowań, zamachów na życie, uwięziony w Rzymie i skazany na śmierć dochodzi do wizji kosmicznej Chrystusa:
- List do Efezjan;
- List do Kolosan.
Z pewnością Paweł osiąga głębię i tak wyrazistą dojrzałość swego orędzia, gdy Pan prowadzi go po drodze ciężkich cierpień duchowych, po drodze bolesnych zdarzeń i rozczarowań. Formowanie Pawłowej Ewangelii rodzi się w wierności głosowi, który na drodze do Damaszku wezwał go i zawsze zachował nadzieję. Pozwolił, aby w nim kiełkowała w czasie najgorszych prób i w tajemnicy milczenia Boga. Pytam siebie:
- Jaki sens mają próby jakich doświadczam?
– Dlaczego Bóg dopuszcza?
Muszę rozumieć, że Bóg chce dokonać ze mnie pocieszenie dla drugiego. Bóg spelnia swoją wolę, nie oszczędza mi mroków i cierpień , ale chce aby Słowo stawało się we mnie bardziej. Bardziej wyraziste…