Jeremiasz to postać bardzo nowoczesna, to prorok apostolskiej samotności, głosi orędzie w społeczeństwie, które go nie słucha.
„Pan skierował do mnie następujące słowo: Nie weźmiesz sobie żony i nie będziesz miał na tym miejscu ani synów, ani córek” > Jr 16,1-2. Jeremiasz jest człowiekiem powołania, cały zawierza się Słowu, jest człowiekiem Słowa pokornego i słabego. Jest człowiekiem samotnym z nakazu Pana!

Życie proroka jest naznaczone taką samotnością, która symbolizuje tajemnicę obecności Boga w świecie.

I. Jeremiasz człowiek samotny.

1. Jr 25,3> Samotność proroka, który nie znajduje posłuchu. Jeremiasz nie żyje w izolacji, żyje pośród ludzi, mówi do nich, a jednak nie jest rozumiany i dlatego odczuwa bolesną samotność.
2. Jr 20,8b> Czytamy o samotności osoby wyśmiewanej i uważanej tylko za marzyciela.
3. Jr 11,19 > Trzeci rodzaj samotności będący udziałem tego, kto jest prześladowany.
4. Jr 16,2 > Pojawia się jeszcze inny rodzaj bolesnej samotności; prorok nie ma nawet życia prywatnego, w którym mógłby się schronić.
5. Jr 16,3-4 > Pozbawienie uczuć rodzinnych jest równocześnie znakiem samotności narodu.

II. Samotność ewangeliczna.

1. Samotność  jest najpierw i przede wszystkim „przebywaniem z Bogiem”
Towarzyszy mi obecność Pana i Jego Miłości, która mnie przemienia. Nie trzeba uciekać od świata i ludzi, ale żyć wśród nich i służyć im, ponieważ samotność jest mistycznymwyczuciem nieskończoności Boga, który wypełnia sobą wszystko.

2. Samotność należy do całości życia
Jako uczeń Jezusa Chrystusa muszę być przygotowanym na samotność przeżywania wiary w dzisiejszym społeczeństwie i wspólnotach. Jest odosobnionym w wierze. Jest dostrzeganiem Boga w ludziach. Samotności muszę spojrzeć twarzą w twarz, chociaż nie jestem na to przygotowany. Posyła mnie do zadania, chociaż uważam je za trudne i za męczącą próbą samotności, to mam nadzieję, że w pewnym momencie utracę nią.

3. Samotność wiąże nas z ludźmi
Pozwala mi ich lepiej zrozumieć, sprawia, iż spotykam się z prawdziwym cierpieniem, będącym udziałem zachodniej cywilizacji – to znaczy z uczuciem, jakiego doświadczają osoby, które nawet w towarzystwie są samotne. Zrozumieć tę udrękę i pozostać pocieszycielem. 

4. Samotność trudna
„Ten kto szuka miłości Bożej, wie że ta trudna samotność zapowiada jej bliskość”.

Bóg poprzez nasze doświadczenie chce objawić swą obecność w rozpaczy i samotności świata.

5. Samotność a modlitwa
Modlitwa nie może osiągnąć swego najmocniejszego wyrazu bez samotności. Modlitwa staje się świadectwem o wielkości Boga, jest uwielbieniem, wstawiennictwem i błaganiem – siłą ,która zmienia życie. Samotność w modlitwie przywraca godność wiary i odwagę, aby dawać świadectwo.

III. Wierzący w zeświecczonym świecie.

Człowiek wiary w zlaicyzowanym społeczeństwie – to ten, kto uznaje, że samotność nie stanowi przeszkody. Samotność dzięki sile Boga staje się punktem wyjście dla wiary. Na zakończenie przypominam sobie słowa Ewangelii, które mnie uderzają, ponieważ innym językiem ujmują doświadczenie samotności:
„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli, inaczej…” > Mt 6,1-16.
Muszę uczyć się być sam, bez świadków, dając jałmużnę mam być sam – bez świadków, modląc się i poszcząc Bóg widzi moją samotność i wynagradza…
Przejrzysta, jasna relacja z Bogiem – Ojcem , staję się siłą zbawienia, siłą w miejscach, gdzie czuję tylko doczesność i obojętność…