Wspólnota Kościoła Chrystusa to tajemnica, w której działa Duch samego Jezusa i nie powinno się z Niego żartować. W omawianym fragmencie Dziejów Apostolskich widzę różne postacie wchodzące w dynamikę wspólnoty, którym dzisiaj powinienem się szczególnie przypatrzeć i o nich pomyśleć – pomedytować.
Postacie
- Pierwszy typ postaci to Barnaba, Ananiasz i Safira – to młodzi ludzie, którzy słuchają i tworzą podstawę wspólnoty.
- Piotr to druga postać – odpowiedzialny za wspólnotę.
- Trzecia postać to Kościół, gdzie są ludzie dobrzy i źli – nie pojawia się ta postać zbyt często w Dziejach Apostolskich.
- Środowisko wokół Kościoła to kolejna postać - „ci, którzy się dowiadywali” - świat tamtej epoki.
- Postać piąta jest decydująca – Duch Święty – w Nim Chrystus jest nadal obecny.
- Szatan to kolejna postać – przeciwnik wspólnoty, jej jedności i pokoju. Pięć pierwszych postaci to świadkowie Zmartwychwstałego, a Szatan to kontr-świadek – postać wprowadzająca podziały, który rozsiewa niezgodę, nieufność i opóźnienia we wspólnocie. Szatan w Dziejach przybiera wiele imion: Herod, różni prześladowcy, przeszkadzający wspólnotom, to ci którzy wtrącają do więzień i cały czas oskarżają.
Widzę wielość postaci, które działają w historii Ciała Chrystusa, w konkretnym czasie. Daje mi to właśnie w tym moim czasie dużo do przemyślenia! Także dzisiaj pewne fakty i osoby zasłaniają widoczność, zasłaniają prawdziwy problem i umyka mi obraz całości. Dlatego odkrywam na nowo ważność tej Księgi w moim życiu, ponieważ Dzieje Apostolskie opisują Kościół, który staje się sobą właśnie przez zrozumienie dramatu bycia wspólnotą Chrystusa w codziennym życiu.
Wierni w Kościele i ich zwierzchnicy
Wierni
Wierni w naszych wspólnotach kościelnych są najróżniejsi. Są osoby pragnące Boga i osoby, które przyszły nie wiadomo dlaczego, jest prawdziwe pragnienie i pragnienie wyblakłe w pokusach i lenistwie. Osoby z zaletami i słabościami. Czytając dzisiaj Dzieje Apostolskie mogę wyróżnić następujące nazwy osób, z których każda ma inny punkt odniesienia:
- Chrześcijanie – to ludzie z zewnątrz – Dz11,26 i Dz26,27-28.
- Uczniowie – to ci, którzy idą za Jezusem jako Mistrzem Życia, naśladują sposób życia Pana Jezusa.
- Wierni – osoby, które uwierzyły i poszły za Jezusem, zaufały, które całe swoje życie postawiły na Niego.
- Ci, którzy wzywają to Imię – widzą w Nim Imię Jahwe.
- Ci, którzy postępują według drogi – idą Drogą Ewangelii.
- Bracia – widać ich relację do wspólnoty.
- Którzy w Niego wierzą – Oto prawdziwy Bóg i Człowiek.
Muszę zrozumieć cudowną prawdę: Kontemplować przylgnięcie do Chrystusa – wtedy będę naśladował wiernych z kart Pisma, osoby z Dziejów, które uczą drogi prowadzącej do braterstwa. To wzór mojego dzisiejszego postępowania i działania we wspólnocie wiernych. Mam pojąć Chrystusa jako Pełnię życia wiernych we wspólnocie ! Pełnię mojego życia duchowego oraz czuć i tworzyć dar wspólnoty i miłości tu i teraz.
Zwierzchnicy – Piotr i osoby wokół niego
W Dziejach wyróżniam następujące nazwy zwierzchników:
- Głowy.
- Odpowiedzialni.
- Apostołowie.
- Dwunastu – ciało kolegialne, które czasami przemawia ustami Piotra, później Jana i Jakuba
- Postacie opatrznościowe – Barnaba, Szczepan, Filip, Paweł. Pierwotna wspólnota Kościoła ma zwierzchników i jest pobudzana przez tych, którzy jako odpowiedzialni uobecniają Chrystusa i dar jedności Ducha. Wspólna cecha zwierzchników to ta, że „dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie” Dz15,25-26 !
Greckie słowo paradedoksi - „poświęcić” oznacza ludzi, którzy dali życie.
Paradidomi to święte słowo odkupienia : Rz8,32>J19,30>1Kor11,23.
Zwierzchnicy wspólnoty to ci, którzy w tej zbawczej linii oddali swoje życie dla Pana Jezusa.
Dać życie dla imienia Pana Jezusa.
Zwierzchnicy to ci, którzy odtwarzają w sposób osobisty i oryginalny koleje życia Pana Jezusa : Dz5,15-16>Dz19,11-12>Dz7,56-60. Odpowiedzialni za Kościół odtwarzają styl, sposób życia, przepowiadanie, cierpienie i umieranie swego Mistrza! Są to ludzie znajdujący się w drodze > Hbr11,27. Zwierzchnicy wspólnoty Chrystusa mają dar wyczuwania celu Kościoła, także wśród kryzysów i prób. Mają w sercu wizję > Dz7,55-56 – Szczepan mówi „Syn Człowieczy”, a nie „Jezus”, gdyż Syn Człowieczy w tradycji biblijnej, to Jezus razem z ludem świętych. Diakon męczennik kontempluje całość pełni Kościoła Chrystusowego. I dlatego może w sposób wolny wybrać drogę prześladowania i śmierci… w sposób wolny! Czytam – medytuję – myślę, czy jestem wolny i gotowy dać życie dla Jezusa?